Sons improbábeis explora as diferentes dimensións do son dentro das artes visuais. Dunha parte, trátase de recoller diferentes mostras da chamada arte sonora, expresión cada vez máis presente dentro do traballo dos artistas contemporáneos, ao tempo que busca tamén adentrarse na investigación da presenza do son e do musical como parte integrante ou como tema de obras executadas dende a combinación de medios. Así, linguaxes como o audiovisual ou a instalación, que integran o son como parte fundamental dos seus desenvolvementos. Por outra banda Sons improbábeis tamén quere visitar obras de artistas que traballan co musical como tema dende disciplinas máis tradicionais da práctica artística como a pintura ou a escultura.
Para trazar a estrutura deste exposición, considéranse tres eixos temáticos: un primeiro relativo á arte sonora, no que se integran traballos de artistas que parten do son como materia prima esencial dende a que construír a obra; un segundo eixo adicado á relación da obra artística co universo da chamada música culta nos seus desenvolvementos clásicos e contemporáneos, así como na relación cos seus espazos de escoita ou os seus sistemas de notación; por último, unha parte da mostra estará adicada á relación establecida entre a arte visual e a música pop e todo o universo de imaxinería que rodea a estas prácticas musicais na actualidade.
Sons improbábeis non pretende ser unha exposición de tese senón máis ben, unha experiencia inmersiva para o espectador, que irá descubrindo no seu percorrido, a multiplicidade e riqueza de propostas artísticas nas que o son é protagonista fundamental. A mostra busca a implicación do público a través da creación de diferentes espazos expositivos, instalacións e recursos sonoros que xeraran un percorrido rico en matices e experiencias ante a obra.
Sons improbábeis quere seguir, dende outra perspectiva, coa liña de traballo aberta coa exposición Mirar o son. Notación gráfica na música contemporánea (Auditorio de Galicia, setembro -novembro 2020) de achegamento á linguaxe musical para un espazo tan senlleiro como o Auditorio de Galicia no que á relación entre música e artes visuais se refire. Mirar o son foi comisariada por Ignacio Barcia e Iñaki Martínez Antelo,
Na exposición mostranse traballos de Xoán Anleo (Marín, 1960), Vasco Araújo (Lisboa, 1975), Amine Asselman (Toulouse, 1989), Misha Bies Golas / Benxamín Otero (Lalín, 1977 e 1979), Gonzalo Elvira (Patagonia, Argentina, 1971), Ana Gesto (Santiago de Compostela, 1978), Juan López (Ferrol, 1973), Julia Llerena (Sevilla, 1985), Vítor Mejuto (Barcelona, 1969), Macarena Montesinos (Vigo, 1982), Luisa Pastor (Alicante, 1977), Ana Pérez Ventura (Santiago de Compostela, 1981), Alejandra Pombo Su (Santiago de Compostela, 1979) e Susan Philipsz (Glasgow, 1965).
Iñaki Martínez Antelo, comisario
____
20.30 h_concerto na sala de exposicións_estrea absoluta
Patróns (12 pezas para frauta, clarinete, tuba e vibráfono sobre 12 pezas de Misha Bies Golas)
Benxamín Otero
Frauta: Antonio Taboada
Clarinete: José Luís Taboada
Tuba: Pablo Doval
Vibráfono: José Manuel Taboada
Das doce composicións que Misha Bies Golas logrou sacar ás superficies dos seus Patrones, Benxamín Otero entregouse, a posteriori, á delicada labor de musicar cada unha das formas xurdidas de entre a maraña desas xeografías téxtiles, en lugar de crear as liñas que o son impón.
Atopámonos, desta forma, ante unha dicotomía entre o carácter mecánico dos doce patróns e a sensibilidade absoluta que propicia a interpretación destes. Un punto intermedio entre a máquina como medio de reprodución e o home como xerador dunha obra única. Producir unha aura que individualiza a estampa reproducida mecanicamente. A rendición da máquina fronte ao sensible.
